gaseyan

durup durup bir şeylere sinirleniyorum
bu öfke nasıl başladı hiçbir fikrim yok aslında, öylesine bir yerlerde otururken bile zihnim beni sinirlendirecek noktaları yakalıyor. aslında müthiş bir silah yaratılabilir bundan. sevdiklerime ve sevmediklerime karşı. ancak ona kadar sayıp sakinleştiriyorum kendimi. bu çok alçakgönüllü bir sefalet olsa da kendime yaptığım bir iyilik olarak görüyorum bunu,sefalet işte
başkalarına zarar vermemeyi iyilik olarak görmek, iyi niyetli bir bilinç

nedir en dayanılamayacak şey, insanı delirtecek olan. en büyük acı?
...
ağır ve bomboş bir sessizlik. susmamak gerek. fırtına diniyor sustukça. öfke ağır ağır sönüyor.
aynı şeye daha uzun süre bakınca baktığın anlamsızlaşır, bir süre sonra yok olur gözünde. öfke de böyle, aynı şeylere öfkelendikçe sebepler yok olacak. sonra öfken.
aynı şeyleri yaşamak, aynı tablolara bakmak, aynı insanları öpmek
ağır bir boşluk, yok olan insanlar yok olan duygular. geride sadece tek bir his bırakıyor midende
ufak bir bez parçası, kolalanmış gibi bembeyaz. tutkulu ve acılı bir bez, iç bulantısı

insanların dalga dalga yayılan ekşi sesleri, her şeyi yüz üstü bırakamayış. tozlu zamanın iç bulandıran kusurlarını yüzüne vuran bir saat
unutulamayacak zaten
iç bulantısı ve tozlu zaman..
"gaseyan"